De J van Jimmy-Jaimy

Er zijn waarschijnlijk niet veel mannen met de combinatienaam Jimmy-Jaimy.  Maar ik heb er dan toch echt een mogen ontmoeten. Dat wil zeggen, die naam is niet helemaal correct. Jarenlang heb ik Jimmy  ook echt Jimmy genoemd. Totdat ik  met een vriend van hem aan de praat raakte en hij zijn naam nogmaals uitsprak, het bleek toch echt Jaimy te zijn. Oeps. Vandaar dat ik hem zelf deze dubbele naam heb gegeven (bedenk me nu dat het '/' teken hier beter op zijn plaats was ipv het '-' teken, maar ach ja het staat er nu toch). Nu dat is recht gezegd vertel ik je ‘ons’ verhaal. Ik begin bij het begin.

Jimmy-Jaimy. (de ‘J’ in beide gevallen uitspreken als een ‘djj’).
uiterlijk: donkere kroeskrullen, en een donkere huid. Maar niet negroïde. Meer een soort van tjsa, ontzettende Spanjaard die heel erg verkleurd is na een half jaar in de zon zitten. Verder redelijk normaal gebouwd, beetje een buikje, en dat alles gehuld in een strakke spijkerbroek met een mooi overhemd en een net colbert.
sterrenbeeld: weegschaal.

locatie: een discotheek op een doordeweekse woensdag in februari, bij een feest voor een goed doel.

Op een koude woensdagavond in februari 2008 ga ik met wat vriendinnen naar een feest voor een goed doel. Iets tegen HIV. Nou ja, het doet er niet echt toe (voor de strekking van mijn verhaal bedoel ik dan). Het is in een discotheek die in het weekend nog een naam hoog te houden heeft, maar die doordeweeks niet heel veel bezoekers trekt. Overal waar je kijkt kun je doneren voor het goede doel. Bij de garderobe, aan de bar, noem maar op. 

Er is gerekend op heel wat mensen, maar om eerlijk te zijn is de opkomst redelijk schraal. In een zaal waar in het weekend makkelijk een persoon of twee-  driehonderd mensen kunnen staan zijn er nu ongeveer  honderd.

Dat betekent heel wat dansruimte, maar ook heel wat ongemakkelijke ruimtes tussen mensen. Je raakt niet even ‘per ongeluk’ aan de praat. Gelukkig is er bier, en samen met mijn vriendinnen slaan we aan het bier en de shotjes. Naar mate de avond vordert, en er gelukkig ook meer mannen verschijnen op het feest, neemt het lefgehalte van mij en mijn gezelschap ook toe.

Na een ware stripact van een danseres (was ingehuurd), sta ik een beetje aan de zijkant van de dansvloer, wat te lachen en te flauwekullen met Ellen en Lara. ‘Peggy, wie is die man die daar al heel de tijd naar jou staart?’ vraagt Ellen aan me. Ik heb geen idee over wie ze het heeft. Ik haal mijn schouders op: ‘geen idee wie je bedoelt’.  ‘Die vent aan de zijkant, met zijn nette colbert, kijk dan ff goed’. Ik draai 180 graden en vang de blik op van ‘donkere man met colbert’.  Ik ken hem niet, beter gezegd, ik ken hem nog niet.

Ik draai me terug het gesprek in. Ellen en Lara staren me aan: wie is dat dan? Maar ik zweer het, ik ken hem echt niet. We kletsen nog even verder. Totdat Ellen naar de toilet moet. Ik sta met Lara net een dansachtige move te maken op een liedje van Brittney Spears (‘hit me baby one more time’), als Lara zegt: ‘blijven staan, hij komt eraan, praat met hem’. Soepel draait ze iets wat voor een pirouette door kan gaan en laat mij aan mijn lot over.

Enigszins verbaasd blijf ik achter. Maar ik heb nog geen tijd om echt verontwaardigd te zijn, want ik voel een hand op mijn schouder. En net als ik op wil kijken verschijnt er een zwartachtige hand in mijn blikveld die een glas wijn vasthoudt, die ik nogal gretig aanpak, en hoor ik in mijn oor: vrouwen met een zekere stijl drinken geen bier.
Ik kijk op naar de stem en staar in twee ontzettende bruin zwarte ogen en ik antwoord: of juist vrouwen met de juiste stijl drinken bier. (jajaja slaat nergens op, maar goed, niet antwoorden was geen optie).
De zwarte-man-met-colbert komt nu duidelijk voor me staan en scant me van top tot teen. Aangezien ik mijn lievelings panterrokje aan heb maak ik me geen zorgen, ik doorsta zeer zeker deze scan.
Hij pakt mijn hand, druk er een kus op en zegt: ‘aangenaam, mijn naam is Jimmy. Wie ben jij?’  Ik pak zijn hand, druk er een kus op, en zeg: ‘Peggy, aangenaam’.

Gelukkig kan Jimmy mijn slechte gespiegelde gedrag wel waarderen. Hij vertelt dat hij rechten heeft gestudeerd, maar dat het niet is wat hij wil. Dat zijn vader rijk is. Dat hij golft, en oh ja, had hij al verteld dat zijn vader rijk is?

Dit is het type: ik heb nog niks zelf bereikt, maar mijn vader wel, ik ga het zo vaak mogelijk benoemen.
Ik vind dat hilarische types. ze hebben de  mooiste praatjes, de grootste ego’s maar eigenlijk slaat het allemaal helemaal nergens op. Tenzij je het echt belangrijk vindt om te weten dat de vader van je gesprekspartner rijk is. 

Kortom: dat gelul over zijn vader maakt zero indruk op me. Maar ik kan me er ook niet aan irriteren waardoor het gesprek door blijft gaan. Hij trakteert me op nog meer wijn (ongetwijfeld van het geld van zijn vader) en we hebben het over reizen, het leven, echte lekkere biertjes, en echte mooie panter rokjes (die van mij dus). De tijd verstrijkt nu best wel snel, en ik zie dat mijn vriendinnen langzaam een voor een vertrekken en dat er van de 100 mensen nu nog een kleine 25 over zijn. Ik maak aanstalten om te gaan, en Jimmy loopt met me mee naar de garderobe en helpt me in mijn mantel (goed, in mijn stapjas met zakken en een nep bontje met een paarse kleur). Hij wil mij ook begeleiden naar mijn fiets, maar die heb ik niet. Dus hij besluit een stukje met mij op te fietsen.

Uiteraard is met iemand opfietsen vaak het  of het einde of het begin van een wilde avond. In dit geval heb ik me over laten halen om naar het nieuwe interieur van Jimmy te kijken, hij vertelde namelijk dat hij alles van het merk Ralph Lauren had. Ik was altijd in de waan dat behalve gare polo’s en blouses RL niet veel op de markt bracht, maar ik wilde me graag van het tegendeel laten overtuigen.

Dat heb ik geweten. Aangekomen bij het appartement van Jimmy vielen me twee dingen op. 1). Buiten stond een auto, maar niet een standaard leuke seat of zo, nee een old timer. Ik weet niets van old timers, maar dit was er echt een. Hij zag eruit alsof je eerst met een touwtje de motor aan moest zetten alvorens weg te rijden. 2). Binnen gekomen heb ik kennis gemaakt met de complete collectie die Ralph Lauren dat jaar op de markt had gebracht. Er waren kussens op de bank, een tafelkleed, zittingen van de keukenstoelen, mokken en theedoeken van Ralph Lauren. Ik had nog nooit zoiets gezien. Na een overheerlijk kopje thee uit de Ralph Lauren mok was het tijd voor het inspecteren van de slaapkamer. En, ja hoor, ook daar lag een RL dekbed, met de bijpassende RL kussenslopen en RL kleedje op de vloer. Na een zoen die redelijk passioneel te labelen is beland ik met mijn hoofd in de Ralph Lauren overvloed.

Nu weet ik niet of een panterprint altijd zorgt voor een soort van dierlijke opgewondenheid bij mannen, maar Jimmy wordt er wild van en rukt de kleuren van mijn lijf. Ik ben nog even bang dat mijn lievelings pantertje gaat sneuvelen, maar gelukkig niet. Ik beland in zijn armen en ik weet nog net onder het RL dekbed te kruipen. Overigens, Rl heeft ook ondergoed want dat is wat Jimmy draagt. Ik beland weer in een passionele zoen en besluit dat ik nu eens het initiatief moet nemen. Ik duw Jimmy enigszins hardhandig van me af en besluit als een katachtige mezelf op te werken en boven op hem te kruipen. Je hebt er nu vast een beeld bij, heel goed. 

Als ik boven op hem lig en sensueel beweeg, (zo is het in mijn gedachten in ieder geval), hoor ik een lichte kreun cq grom onder mij vandaan komen. Ik kom bijna in de verleiding om termen uit te gaan slaan als: kom hier tijger. Maar ik hou me in. Echter is Jimmy heel enthousiast geworden van deze hele situatie,  en op dat moment heeft hij vast besloten dat een ‘speels klapje op de kont’ zeker passend is bij deze dame.

Het ‘klapje op de kont’ is echter totaal ongecontroleerd, waardoor het eerder lijkt alsof hij een mega bromvlieg probeert dood te meppen die op mijn achterste is geland. Met een hele vlakke hand. Eigenlijk krijg ik gewoon tranen in mijn ogen van de pijn en verschrikt duik ik dan ook in de het Ralph Lauren dons. Jeemineee! Dit is gewoon niet normaal! Ik verbijt mij pijn, en zeg: 'dat is echt niet fijn, godverdomme'. Ik sta op en huld me in de Ralph Lauren badjas om naar de badkamer te vluchten en mijn achterste te koelen met een nat washandje (van: juist ja: RL). 

Jimmy komt mij nog achterna maar ik doe de badkamer deur op slot. Hij is in bed gaan liggen en in slaap gevallen. Ik heb me zachtjes aangekleed, en ben het huis uit geslopen.

Wat een deceptie.

 Als ik de dag erna alsnog wakker wordt in mijn eigen bed ben ik nog steeds een beetje verbaasd. Maar veel tijd om erbij stil te staan heb ik niet. Ik ga die middag namelijk naar de sauna. Terwijl ik me heerlijk voorbereid op een ontspannende middag spookt het verhaal nog een beetje op de achtergrond.
Op een gegeven moment gaan we die middag het Turkse stoombad in. Voor de niet sauna gangers: normaal houd je altijd een handdoek omgeslagen in de sauna, tenminste om je middel maar het Turks stoombad is nat dus dan hang je de handdoek buiten het bad. Nietsvermoedend hang ik mijn handdoek aan een haakje en open de deur. Mijn sauna buddy slaakt ineens een halve gil waardoor ik de deur van het Turks stoombad weer dicht laten vallen. ‘Wat is er in hemelsnaam met jou gebeurd?’ zegt ze met redelijk luide stem. Ik draai me naar haar om en kijk haar verbaasd aan: ‘hoe bedoel je?’.  Nou, zegt ze, naar mijn achterste wijzend, ik weet niet hoor, maar Peggy, er staat een handafdruk op je kont.
Ik kijk haar aan. ‘Ja, hier’ zegt ze, terwijl ze op mijn bil drukt en ik een pijnscheut ervaar. ‘Wie heeft dit gedaan?’. Ik ruk de handdoek van het haakje en vlucht met haar terug naar de kleedkamers waar de grote spiegels hangen. Ik kijk, en inderdaad, mijn linkerbil laat gewoon een handdruk zien in de vorm van een blauw-paars-rode plek. . . Dit is gênant. Met hoofdletters. GÊNANT dus.

Lijkt me logisch dat ik vanaf dat moment niet meer gereageerd heb op de smsjes van Jimmy. Dan mag je vader nog zo rijk zijn, en je nog de hele collectie Ralph Lauren hebben,  een handdruk na een avondje het bed met elkaar proberen te delen is nooit een goede zaak!

Nooit-vergeten-altijd-onthouden-tips:
- rijke vaders zijn nooit de garantie voor een mooie avond.
- een mooie panter rok schept bepaalde wilde verwachtingen naar de personen van het andere geslacht.
- een speelse tik op je kont kan fijn zijn, maar ga er nooit in mee als de man in kwestie te veel heeft gedronken of zo opgewonden is dat hij zijn eigen krachten niet meer kent!

Klaar is Kees. De K is ook van Kees dus daarover de volgende keer meer ;).

Knipoog en liefs,

Peggy. 

De I van Isaak

Isaak (gewoon uitspreken zoals je het schrijft).

uiterlijk: onschuldig hoofd, niks ondeugends aan, en een gedrongen, gespierde bouw. Een beetje alsof hij wel weet wat hij met een zeis moet doen (voor de niet-boeren: maaien). Verder niet opvallend, met een strakke spijkerbroek en een nette, nietszeggende blouse.
Sterrenbeeld: steenbok (ongetwijfeld met een water ascendant).
Locatie: katholieke begrafenis.

Goed, ik snap dat in dit geval waarschijnlijk de locatie schokkender is dan de persoonsomschrijving.  Dat is ook wel terecht. 

In het najaar van tweeduizend nog wat had ik een begrafenis van een broer van mijn opa. Iemand die je wel kent, maar waar je niet jaarlijks langs ging. Ik vind familie belangrijk en omdat mijn ouders die dag ook gingen, en omdat ik die dag ook vrij was van mijn werk besloot ik om mee te gaan.

Als ik iets niet meer ben is het kerkelijk, maar ik ben gelukkig bekend met de gebruiken en gewoontes. Keurig in mijn zwarte kleding, helemaal afgestyled met mijn kruisteken oorstekers, zag ik er zo waar uit als een goede gelovige.
Met mijn ouders reed ik mee naar de kerk. Bij de kerk aangekomen gingen we eerst nog even naar een verzamelruimte omdat dit een traditionele gilde begrafenis zou worden (dan haal je een kist op, en wordt die begeleid door de gilde naar de kerk). 

Terwijl ik in de ochtend kou een beetje met mijn oom stond te kletsen, en ook wel te roddelen, kwam er ineens een jongenman voorbij die mijn aandacht trok. Mijn oom had dit meteen door en vertelt: oh kijk dat is Isaak, ja dat is de zoon van die en die en hij is volgens mij leraar. Ik staar hem nog een beetje na, maar dan moeten we ‘verzamelen’.

In rijen stellen we ons op. Ik sta aan de binnenkant van de rij en rechts van mij staan mijn ouders. Ik buig mijn hoofd licht en schrijd mee met de menigte (of ja , ik doe een poging om niet te vallen over de kinderkopjes want ik heb schoenen aan met een dunne hak, maar in mijn hoofd schrijd ik). Als ik voorzichtig opkijk wanneer we halt houden voor een vlagzwaai ritueel vang ik een blik op van Isaak. Ik glimlach op mijn liefst naar hem.

Eenmaal in de kerk moet je altijd een plekje kiezen. Ik kom denk ik op de vijftiende bank te zitten, en tot mijn grote vreugde (‘God bestaat’) komt Isaak aan de andere kant van het gangpad te zitten. Ik staar hem aan en geef hem een knipoog. Dit kan zo waar nog een begrafenis worden met een speciale dimensie.

De bel klinkt, en de pastoor verschijnt. Ik klauter weer op mijn hakken, en werp subtiel een blik naar rechts, yes…. Ik heb oogcontact.

De preek begint, en ik probeer echt mijn aandacht er bij te houden, maar af en toe moet ik toch echt even naar rechts kijken.

Dan komt het moment van de hostie. Het recht op een hostie heb ik vrijwillig opgegeven, maar dat is altijd een soort van ongemakkelijk, want dan moet ik of wel naar voren lopen en dan de pastoor voorbij lopen. Of een pas naar achteren zetten waardoor ik moet voorkomen dat de rest van de mensen in mijn bank op mijn tenen gaan staan. 

Ik reageer een soort intuïtief, want ik doe niks van het bovenstaande, ik combineer het (tot ergernis van de rest van de kerk). Ik zet namelijk eerst een stap naar achteren, laat de rest van de bank weglopen, en bedenk dan dat ik toch wil gaan, want dan loopt Isaak achter mij (niet dat ik verwacht dat hij in de kerk in mijn kont knijpt ofzo ).. Het ziet er waarschijnlijk volslagen belachelijk uit maar ik kan natuurlijk ook verward en overstemd zijn van verdriet. Dus ik zondig nog een keer extra door als ketter een hostie te nemen (sorry God), maar bedenk me dan dat het geflirt de tweede helft van de dienst niet echt door kan gaan want ik zit niet meer aan het gangpad.

Ik besluit dat er ergere dingen zijn, sterker nog, het blijkt een goede zet te zijn. Als de kist naar het kerkhof wordt gereden moeten de mensen in de kerk er weer achteraan. Wederom gaan de banken weer een voor een. Ik stap als laatste uit mijn bank. Isaak moest er natuurlijk als eerste uit, maar op de een of andere manier heeft hij het voor elkaar gekregen dat hij een beetje achterop is geraakt. Toevallig. Nu moeten wij naast elkaar lopen….

Daar lopen we dan in stilte richting het kerkhof. We wisselen steelse blikken uit. Hoewel, hij wordt best nerveus van mij, want hij begint ook te blozen.
Na het afscheid nemen, loop ik terug richting het zaaltje van de koffietafel. Isaak loopt achter me, dat weet ik, maar ik doe er niets mee.
In het zaaltje aangekomen hang ik mijn jas op, en raak aan de praat met een oudtante. Ik ben als een van de laatste binnen, maar mijn oom is zo lief geweest om een plekje voor mij vrij te houden. Heel fijn, maar Isaak zit niet aan de tafel.

Ik eet mijn broodje, drink mijn koffie en probeer een smoes te bedenken om bij Isaak in de buurt te komen. Gelukkig is het een koffietafel waarbij veel mensen switchen van plek, dus op een gegeven moment komt er een plaatsje vrij tegenover Isaak. Ik trek mijn stoute (knellende) schoenen aan en wiebel richting de tafel.
Ik bedenk net wat ik eigenlijk wil zeggen, want ik ga nu dus gewoon aan een tafel zitten bij wildvreemden, als mijn tante me redt. Ze komt ook bij de tafel staan en zet een stoel erbij waardoor ik op moet schuiven. Met alle plezier want op deze manier kom ik dichterbij Isaak.

Goed, ik zit. Nu nog een gesprek beginnen. Ik kijk Isaak aan en zeg: “ik geef je even een hand want ik kijk al heel de ochtend naar je maar ik ken je nog helemaal niet. Mijn naam is Peggy.”
Nog voor hij iets kan zeggen, opent de vrouw naast hem haar mond: ‘hallo Peggy, ja ik had je al gezien, ik ben José en dit is mijn zoon Isaak’.  We schudden dan uiteindelijk toch nog de hand, maar José is natuurlijk niet degene waar ik al heel de ochtend naar loop te staren.
helaas heeft José dit zelf niet begrepen want ze begint een verhaal over de kerk. Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren, en beleefd te knikken. Heb ik dit. Een moederskindje. Ik moet die moeder zien af te schudden.
Ik kijk Isaak aan en zeg: ‘Had je ook vrij van je werk?’. José wil weer antwoord geven maar gelukkig zegt Isaak: ‘mam, ik kan deze vraag zelf wel aan hoor.’ Dit lijkt het geschikte antwoord want José verplaatst zich aan de tafel.

Mijn conversatie met Isaak gaat verder. Het is een beetje cliché allemaal maar wel leuk. Op een gegeven moment komt mijn moeder me halen omdat we weer terug gaan. Nog even een handje geven aan de familie en dan weer terug.  De oudtantes zijn ondertussen niet achterlijk, want als Isaak en ik achter elkaar langskomen zegt mijn tante Anne: ‘leuke jongen he die Isaak, misschien moet je zijn telefoonnummer vragen’.

In de garderobe wordt het nog een beetje ongemakkelijk. Wat ga je zeggen op het einde van een begrafenis? Ik vind dat mijn taak er eigenlijk wel opzit en ben benieuwd of en hoe Isaak het aan gaat pakken. Het antwoord is eenvoudig: niet. Hij zegt alleen: heb je facebook? Wat ik bevestig.

In de auto terug zegt mijn moeder doodleuk: ik hoop wel dat het wat oplevert Peggy want dit was weer eens niet subtiel. Ik kan haar gerust stellen want ik krijg een verzoek op fb. 

Na aanleiding daarvan kan ik lekker even doorchatten en zodoende wordt het dan toch weer een date.
Ik ben een beetje zenuwachtig omdat ik me afvraag of dat het hetzelfde is als een beetje flirten in de kerk. Maar op een dinsdagavond sta ik dan toch in een restaurant. We krijgen een tafeltje aangewezen en nemen plaats aan een ronde tafel.

Isaak is niet echt spraakzaam. Ik voer dus een soort van monoloog. Dat begint me lichtelijk te irriteren maar net op het moment dat ik er wat van wil zeggen, begint Isaak een verhaal. Het verhaal is alleen onsamenhangend, en niet echt te volgen. En bovendien laat hij een hele harde boer. Dit is toch echt heel gek.
Ik kijk het nog even aan, maar na het hoofdgerecht zeg ik dan toch dat ik ‘echt moet gaan’. Ik knal twintig euro op tafel en verdwijn.

Ik krijg nog wel een berichtje, maar ik laat weten dat het niet voor herhaling vatbaar is.

Nooit-vergeten-altijd-onthouden-tips:
- flirten in een kerk kan, maar je moet er wel wat voor overhebben (en weten hoe je moet biechten ;)).
- een moeder die voor haar kind praat is geen goed teken.
- een boer  laten op een eerste date bij een etentje is een absolute afknapper.

Binnenkort snel de J J.

Tot dan!

Liefs, Peggy.