De B van Bjorn (en Michel) part I

De B van Björn (en een beetje Michel) part I.

Tja Björn.. dat kan weer niet missen. Het verhaal kan een beetje ongeloofwaardig overkomen maar als je ooit hebt gesynchroomdatet dan snap je het. . . Björn leerde ik kennen terwijl ik eigenlijk aan het daten was met Michel (om die reden kan ik hem natuurlijk niet ongenoemd laten).  Nou goed laat ik eerst eens even zorgen dat je de situatie voor kan stellen.

Björn (spreek uit: Biejorn, met een kort ‘r’, zoals een Brabander dat kan).
uiterlijk: 198 cm, atletisch gebouwd (met de juiste spiergroepen ontwikkeld, dus geen Anabole Billy), felgroene ogen, sterke junkbeenderen, kort geschoren kop.
beroep: slager (serieus, geen grap).
sterrenbeeld: steenbok.
locatie: oude NS stoptrein, met van die smoezelige blauwe banken en vooral geeen airco, op een warme zondag in juli.

De date met Björn ontstond toen ik onderweg was naar de date met Michel. Dat moet ik natuurlijk even uitleggen. Een week voordat ik in die bewuste trein stapte was ik namelijk naar het PSV kampioenschapfeest geweest. Daar stond ik met lauw bier, te hossen en te springen op het Raadhuisplein. Toen ik sigaretten ging trekken liep ik letterlijk tegen Michel op. Michel is het type: rustige accountant die weer eens los ging op een feest. Ik raakte met hem aan de praat omdat ik naarstig op zoek ging naar vuur, en hij dat wel ‘ffkes zou regelen’. Zodoende dus. Hierna stelde Michel voor om ergens te gaan eten. Nu ben ik de beroerdste niet, en ik was redelijk uitgehongerd na de talrijke biertjes van die middag. Hoewel ik op dat moment vooral zin had in een broodje shoarma of iets anders met veel vlees, gingen we naar een waar Mexicaans restaurant. Al snel bleek waarom: Michel was een overtuigd vegetariër (en bij de Mexicaan heb je altijd wel een vega bonenschotel). Dus in plaats van een lekker stuk vlees zat ik daar aan mijn vega burrito (Peggy de veggy). Nou ja, boeiend, ik bedoel, ook prima te eten en een goed gesprek kan ook bij een vega maaltijd. Uiteindelijk nummers uitgewisseld en een weekje gesmst. (ja, smsen, de laatste keer dat PSV kampioen werd bestond whatsapp nog niet :S).
Hij nodigde mij uit voor een date het weekend daarop, jawel: een boswandeling.

Zodoende zat ik die zondagochtend in de trein. Met een wandelverantwoorde dating outfit. Dat komt vooral neer op platte schoenen. Zo stond het ook in mijn date uitnodiging: doe je wandelschoenen aan. (ik heb geen wandelschoenen dus ik vond platte assics een goede vervanger).
Zodra ik in de trein stapte had ik oogcontact met de ‘knappe man verderop in de coupé’. Ik weet nog dat ik dacht: sjeeeezuss die man heeft een goede kop. Maar, ik dacht, beetje lachen en verder bedenken hoe ik me tijdens die wandeldate ga gedragen. Op een gegeven moment moest ik overstappen.. drie keer raden wie ook: juist Knappe Kop.
Op het perron bleef Knappe Kop een beetje bij mij in de buurt hangen. Ik was natuurlijk behoorlijk gecharmeerd maar ik dacht ook: o nee, even blijven gedragen en niet zo staren. Gelukkig was daar mijn nieuwe trein. Haastig stapte ik in. Ik checkte nogmaals mijn lippenstift, en sprayde nog maar een extra lading van mijn lievelingsparfum op.
De trein rijdt weg, de deuren van de coupé gaan open, en ja hoor Knappe Kop stapt binnen en komt tegenover mij zitten. Ik probeer nog wanhopig naar buiten te staren, maar dat hou ik niet langer dan 30 seconden vol. (Naar knappe mensen moet je kijken, zeker naar knappe  mannen). ‘Hee’, zegt Knappe Kop, als reactie zeg ik maar: ‘Hoi’. ‘Bij jou wil ik wel ff zitten, anders moet ik zoveel staren’. KRRRRRTTT. Dit is het schoolvoorbeeld van: het ijs is gebroken.

‘Wat ga je doen?’ is de volgende vraag. Ik: Ik heb een wandel date met Michel. Knappe Kop: ‘zozo, een wandel date… die Michel boft.’ ‘En jij?’ weet ik nog uit te stamelen. ‘Ik kom van mijn ex vriendin en ga nu naar huis.’
Whaaaa. Hij is dus single. (dat is het eerste wat ik denk). De trein boemelt vrolijk verder. Uiteindelijk krijg ik een half levensverhaal te horen. Knappe Kop heet Björn, is eigenlijk slager van beroep, maar nu ff niet. En hij woont in Eindhoven. Ik vertel ook mijn verhaal en voor ik het weet zijn we in Eindhoven. Ik moet hier overstappen. Dat vertel ik ook.
‘Ah, je hebt nog een half uurtje, kom we gaan wat drinken op een terras’. Hoewel ik me nu eigenlijk zorgen moet maken over wat ik ga zeggen tegen Michel, of tenminste nog even een laatste check, dubbel check moet uitvoeren over mijn haar en make-up vind ik het een veel beter plan om nog wat te gaan drinken. Daar zit ik dan, aan mijn koffie, in de groene ogen te staren van Björn terwijl ik op weg ben naar Michel.
Het gesprek is leuk en vlot, maar op een gegeven moment moet ik echt weg. Ik wissel nummers uit met Björn, hij wenst me veel plezier ‘hoewel dat toch wel echt een opgave is op een wandel date’ en we nemen afscheid.

Goed, ik raap me zelf bij elkaar en sprint naar de volgende trein.  Wandelen it is.
Michel staat me keurig op de wachten op het station. Hij kijkt mij keurend aan: ‘zijn dat je wandelschoenen?’. Ik leg uit dat ik normaal op hakken loop en dat dit voor mij voldoet aan de definitie van wandelschoenen, namelijk: plat, zonder hakken. Daar is hij het zichtbaar niet mee eens. Een blik op zijn schoenen vertelt me waarom. Onder zijn sportieve spijkerbroek met dito blouse prijken namelijk twee gigantische units van bergschoenen. Formaatje: ik beklim met gemak de Mount Everest, en geen sneeuwtop is me te veel want dit zijn schoenen die waterafstotend, schimmelabsorberend en blaarverwerend zijn. Maar in discussie gaan op de eerste vijf minuten van je date is nou niet bepaalt een formule van succes. Hij zwijgt wijselijk.
De paden op de, de lanen in, daar gaan we. We lopen trouwens naar een bos met heide. Met van die voorgeprepareerde paden en af toe een plukje heide. Ik vraag me af waarom Michel in hemelsnaam zijn wandelunits heeft aangetrokken als dit hetgeen is wat we gaan doen.. Braaf wandelen op kant en klare paden. Ik ben nog niet klaar met dit bedenken of Michel wijkt ineens af van het brave pad. Hij baant zich een weg door de varens en verpieterde dorenstruiken en loopt richting omheining van de heide. Ik sta een beetje stil, want ik vermoed een sanitaire stop (en daar hoef ik niet bij te zijn in deze fase van de eerste date). . . Totdat ik ineens hoor: Peggy, kom je nog? We kunnen hier over het prikkeldraad heen stappen. Shit. Ja hoor. Wordt dit ineens een halve gymles.. Zucht.

Ik ben namelijk een gymkneus. Ik kan niks, alleen lopen op een niet heel hard tempo of rechtdoor fietsen op een vlakke weg. Verder ben ik alleen maar onhandig, totaal niet lenig en vind ik het ook geen uitdaging om de grenzen van mijn fysieke capaciteiten te ontdekken. En die grens ligt ook al ongeveer bij het over een draad heen stappen. Maar ik wil de date niet verpesten dus ik haast me achter Michel aan en klim braaf over het prikkeldraad heen, ook al probeer ik hem er nog op te wijzen dat hier toch echt een bord staat met ‘verboden toegang voor onbevoegden’ wat ik hoe dan ook ben. Maar, zo verzekert Michel mij, ‘het is veel leuker om een weg zelf te ontdekken in de natuur’.
Aha, nou man met de Mount Everest schoenen, u zult het wel weten. Daar gaan we dus, door wederom varens, graspollen, rietkragen weet ik veel wat. Ik moet gewoon mijn best doen om Michel bij te houden, er enigszins fatsoenlijk uit te blijven zien en oh ja, ik krijg ook net een sms van Björn om te vragen hoe het gaat…
Eindelijk gaan we rusten op een bankje. Pfft. Ik ben zo waar een beetje chagrijnig en vooral moe. Als Michel vervolgens ook nog een hele filosofische uiteenzetting begint over vegetarisme denk ik alleen maar: hoe kom ik hier weg.
Dat straal ik volgens mij niet uit, want Michel kijkt mij diep in de ogen en wordt ineens complimenteus. Ik voel een soort van zoenmoment in de lucht hangen, en daar zit ik echt niet op te wachten, dus ik stel zelf voor om door te lopen. Fjieuw, gered. Daar gaan we weer.  Oh jee, een enorm stuk ondergelopen heide, wat jammer nu moeten we terug. In eerste instantie lijkt het voor Michel nog wel een optie om door ‘de lager gedeeltes heen te waden’. Maar ik zeg nogal stellig: waden doe je in de Waddenzee, en niet hier op de heide, we gaan terug!
Dus weer terug. Mijn aandacht wordt weer getrokken door een sms van Björn: ‘Pegg, sms even dat het goed gaat! Ik maak me zorgen.. ps. ik kom je graag redden.’ Oh help, ja, kom me maar halen, goede genade! Maar dat stuur ik niet terug, wel dat het goed met me gaat.
Nu komt een lullig moment, ik ben namelijk stil gaan staan om te sms’en, Michel is terug komen lopen. Hij pakt me vast, legt zijn hand op mijn gezicht, en daarna gaat die hand richting mijn kin. Hij tilt mijn hoofd op en kijkt met een semi- zwoele blik in mijn ogen.  (Shitterdeshit, hoe ga ik dit voorkomen?! Ik denk diep na, mijn god, ik kan hem omduwen maar dat is ook nogal lomp, doen of mijn telefoon gaat vind ik ook zo sneu, oh goede smoes kom in me op..) Zijn hoofd komt steeds dichterbij en op het moment dat zijn lippen de mijne raken roep ik ineens: hé hoor je dat? Hij kijkt verschrikt op: Nee wat dan? ‘Luister goed’ kir ik. ‘Ja daar is het weer!’  ‘wat wat wat?’ stamelt hij… Ik hoor het kwikstaartje! Ja, kijk daar vliegt hij!
Nogal verbaasd volgt hij mijn vinger die richting heel klein vogeltje wijst. Op dat moment zet ik een stap achteruit, en probeer een gelukzalige vogelspotter glimlach op te zetten. ‘oh wat een mooi beestje is dat ook, wat hou ik toch van heidevogels’. Hij kijkt mij nadenkend aan, maar volgens mij heb ik het overtuigend weten te brengen want hij knoopt een serieus gesprek aan over de flora en fauna van Noord-Brabant.
Aan het einde van het gesprek zijn we het bos uit. Op dat moment belt Björn mij. Ik neem op met het excuus dat het mijn zusje is. ‘Pegg, is het al klaar? Zorg dat je over een half uur terug bent in Eindhoven op het terras van vanmorgen, ik zal zorgen dat de witte wijn voor je klaar staat, tot zo! Nog voor ik er iets tegenin kan brengen is de verbinding verbroken. Ik weet wat mij te doen staat……

Wordt vervolgd….

De A van Alan

Oh god-o-god, nou ik heb er al tien keer over nagedacht en met sommige mensen stiekem over gepraat, maar nu ga ik het dus echt echt echt doen, vertellen over mijn dates, mijn droommannen en alles wat er goed (maar vaker nog) mis ging.

Ik heb afgelopen jaren heel wat gedatet. Om heel eerlijk zijn, daten is zelfs een tijd min of meer mijn hobby geweest. Lekker kletsen en heel veel nieuwe mensen leren kennen, ik houd ervan. Ik kom ook heel vaak in situaties die dan uiteindelijk leiden tot een date. Ok, ik ben er altijd zelf bij, dus ik kan nou ook weer niet doen alsof het me ‘allemaal gewoon overkomt’. Negen van de tien keer vind ik het zelf een goed en spannend experiment. En dat heeft de afgelopen jaren tot soms nogal wat rare situaties geleid. Maar die ga ik nu dus met je delen. Nu komt het moeilijkste, met wie en hoe ga ik beginnen… euhm tja, ik ga gewoon het alfabet aanhouden, want volgens mij heb ik wel een date gehad met elke letter van het alfabet (ja, je snapt wat ik bedoel). Dus dan trappen we af af met…

De A van Alan. (spreek uit: op zijn Amerikaans, Ellennnn, en doe het schreeuwerig en met een Texaans accent, dat accent is gewoon grappig ;)).

Uiterlijk: 178cm , ongetwijfeld 70kg, vol met tattoo’s (denk: sleeve), kortgeschoren kop.
beroep: militair met een geheime missie.
sterrenbeeld: maagd.
locatie: zonnig tropisch eiland in de Cariben.

Alan ontmoet ik op het terras van een koffiebar. Dat wil zeggen: ik spot hem terwijl ik geniet, in mijn zomerse outfit, van een welverdiende kop koffie. Het is een opvallende verschijning. Dat komt omdat hij zwaar getatoeëerd is, letterlijk een hele arm vol inkt. Ik ben gefascineerd. Die fascinatie is niet heel subtiel, dus hij moet ook wel naar mij kijken. Ik krijg een glimlach, maar verder marcheert hij gewoon door (oké, het is gewoon lopen want het is een tropische temperatuur maar het past zo leuk in het beeld als je nu marcheren voor je ziet). Hmmm… ach ja, kijken mag.
Die avond bevind ik mij in mijn partypak in een discotheek. Een beetje zo’n stagiaire hok, met heel veel landgenoten en af en toe een lokale knapperd.  Plotseling sta ik oog in oog met Sleeve (zo noemde ik hem toen nog), en raken we aan de praat. Dat wil zeggen: aan de schreeuw want de muziek staat goed hard. Ik kom er dan ook achter dat hij geen Nederlands spreekt, ook een beetje laat want ik heb al minimaal 3 vragen op hem afgevuurd. Maar goed, leuk, kletsen, je kent het, beetje flirten en vooruit, telefoonnummers uitwisselen. Ik weet dan zijn naam en dat hij is waar hij is omdat hij een ‘geheime missie’ heeft.  Extra spannend.

De dag erna gaan we sms'en en bellen. Beide gaan redelijk moeizaam want soms is mijn Engels niet wat het moet zijn, en ik ga ook altijd automatisch schreeuwen als ik Amerikaans mag praten. Om de simpele reden dat ik vind dat Amerikanen ook altijd schreeuwen en ik sowieso de nodige decibellen produceer.  Maar, er komt een date. Ik ga naar een etablissement in de stad, nou ja, het is gewoon de Subway en ik word afgezet door een vriendin, maar zo klinkt het wel stoer.
Daar is Alan, in een strakke broek met een heel wijd t-shirt. Oh god, wat vind ik hem toch stoer. We gaan eerst maar een hapje eten. Ik moet zeggen, zoveel kan ik niet eten en ik houd niet van subway dus het wordt het kleuterbroodje (heel klein stokbroodje met kaas).  Daarna is het ‘time to hang-out a little bit’. Hmm. Tsja, ik weet niet waar dat hier nou goed en leuk kan, dus dan maar naar mijn place. Zoals ik al opmerkte, ik ben door een vriendin gebracht dus ik moet met hem meerijden… Dus daar gaan we in het vervoersmiddel van Alan, en dat was een hele grote, lompe Amerikaanse leger bus. . . echt, ik kan niet omschrijven hoe groot dat ding was. Maar volgens mij kan je er de Rio Grande mee doorkruisen, en als er per ongeluk uitschuifbare vleugels tevoorschijn komen dan zou ik dat niet eens heel raar vinden. Daar gaan we dan in dat lompe ding naar mijn kleine huisje…

Bij mij thuis aangekomen besluiten we maar om op de patio nog wat te drinken. Gelukkig heb ik de biertjes koud liggen (24 flesjes om precies te zijn). En met de computer bij de hand gaan we ‘pranks’ bekijken, en praten over politieke situaties (ik  probeer ondertussen de ‘geheime missie’ te ontrafelen). Halverwege de avond, ik geloof dat ik ongeveer 11 lege bierflesjes tel, komt  de buurvrouw thuis. Die doet nog wat geheimzinnig, omdat ze probeert haar nieuwe minnaar van 1.97m en 100kg ‘stiekem’ binnen te smokkelen. Wat nogal hilarisch is want de beste man heeft een diepzwarte huidskleur en probeert zich klein en onzichtbaar te maken tegen de witten muren van het huis die ook nog eens fel verlicht worden.

Goed, avond vordert, de gesprekken gaan nu over bobcats (ik heb er heel lang over gedaan om erachter te komen dat dit gewoon een lynx is, hoewel, die zie je ook niet dagelijks) en de sfeer word gezelliger en gezelliger. Op een gegeven moment gaan we richting de slaapkamer. Daar aangekomen kan de grote uitkleed partij beginnen.. Ik vind dat altijd best een beetje lastig, want: doe dat maar eens charmant. Ik heb kledingstukken genoeg waar ik me echt uit moet wurmen. Gelukkig had ik die avond gekozen voor een heel fijn jurkje, zonder rits, die ik gewoon, hopsa over mijn hoofd kon trekken. Dat was wel aan mij besteed dus floepsa, uit die handel. En met een soort van sexy gebaar gooi ik dat naar achteren. We belanden in elkaars armen, vallen op bed, zoenend, strelend, nou ja, laten we het hier op houden: in een intieme houding. Opeens gaat het me toch stinken, niet normaal! Het ruikt alsof er een tosti staat te verbranden,maar dan wel met een plasticje eromheen. Alan ruikt het ook, dus we onderbreken onze fysieke activiteiten en kijken rond. . . En ja hoor, daar ligt mijn mooie jurkje, smeulend op mijn lamp, met hele mooi brandgaten.. . blunder…

Na deze avond blijven we bellen en sms'en. Maar, al snel blijkt dat de Amerikaan heel veel lange dagen maakt en avonden, en ik ben er dan achter dat hij nachtdiensten heeft, en dat hij iets bewaakt (spannend muziekje...).
Laat ik het zo zeggen, we daten nog een stuk of twee keer, waarbij hij heerlijk bij mij blijft crashen. Ik wil ook nog even vertellen dat ik alle keren als een bezetene mijn kamers op orde heb gemaakt, omdat hij het type is dat alles keurig in het gelid heeft staan. De gespreksstof neemt wel wat af, op een gegeven moment ben je wel klaar met verschillen tussen de VS en Nl bespreken.  Toch ben ik gecharmeerd van hem. Al gaat het allemaal wat moeizamer.

Op een zekere zondagavond hebben we afgesproken om bij het strand nog wat te gaan drinken. In het Happy Hour om precies te zijn. Daar sta ik dan met mijn vriendin, klaar om er een mooie avond van te maken. Helaas, op de afgesproken tijd geen Alan. Wel een smsje dat hij later is. Omdat het Happy Hour dan begint nemen we vast een wijntje. Na een uur, nog geen spoor van mijn date. Nou ben ik een zeer ongeduldig typ, dus ik ben er al weer helemaal klaar mee, maar dat komt ook omdat ik het niet bepaald bij 1 wijntje heb gehouden.
Als ik net sta te communiceren met een dove antiliaan (denk aan: gebaren, pen en papier dat soort dingen), verschijnt daar ineens Alan met Vriend. Eerst krijg ik een preek over het feit dat ik gedronken heb, dat schiet dan weer bij mij in het verkeerde keelgat. Dus met mijn beste Amerikaanse accent ga ik uitleggen dat ik hem geen verantwoording verschuldigd ben, en dat hij te laat is. Hier maak ik hem heel boos mee (dat kan ook komen omdat ik stiekem kleine scheutjes wijn mors over wederom zijn hele grote t-shirt). En dus vallen er de nodige woorden. Omdat ik vrienden ben geworden met de uitsmijter krijg ik het voor elkaar dat Alan en Vriend niet langer welkom zijn in de hut. En daar gaat mijn Amerikaanse militair met een geheime missie, scheldend en tierend…

Hierna ben ik Alan nog wel tegen gekomen. Maar ik heb hem genegeerd alsof hij een in gierton was gevallen. 

Nooit-vergeten-altijd-onthouden-tips:

- met culturele verschillen kun je tenminste 2 dates volpraten.
- dat gaat nog beter als je 24 flesjes bier leegdrinkt (per 2 personen, niet per persoon, ik denk dat je dan een serieus probleem hebt).
- onthoud dat wanneer je met een maagd date (van sterrenbeeld), je altijd zorgt dat het huis aan kant is.
- gooi in een dronken bui nooit zomaar je jurkje achter je neer, het kan op je lamp vallen…

Tot zover, liefs,

Peggy.