De B van Björn (en een beetje Michel) part I.
Tja Björn.. dat kan weer niet missen. Het verhaal kan een
beetje ongeloofwaardig overkomen maar als je ooit hebt gesynchroomdatet dan
snap je het. . . Björn leerde ik kennen terwijl ik eigenlijk aan het daten was
met Michel (om die reden kan ik hem natuurlijk niet ongenoemd laten). Nou goed laat ik eerst eens even zorgen dat
je de situatie voor kan stellen.
Björn (spreek uit: Biejorn, met een kort ‘r’, zoals een Brabander
dat kan).
uiterlijk: 198 cm, atletisch gebouwd (met de juiste spiergroepen ontwikkeld, dus geen Anabole Billy), felgroene ogen, sterke junkbeenderen, kort geschoren kop.
beroep: slager (serieus, geen grap).
sterrenbeeld: steenbok.
locatie: oude NS stoptrein, met van die smoezelige blauwe banken en vooral geeen airco, op een warme zondag in juli.
uiterlijk: 198 cm, atletisch gebouwd (met de juiste spiergroepen ontwikkeld, dus geen Anabole Billy), felgroene ogen, sterke junkbeenderen, kort geschoren kop.
beroep: slager (serieus, geen grap).
sterrenbeeld: steenbok.
locatie: oude NS stoptrein, met van die smoezelige blauwe banken en vooral geeen airco, op een warme zondag in juli.
De date met Björn ontstond toen ik onderweg was naar de date
met Michel. Dat moet ik natuurlijk even uitleggen. Een week voordat ik in die
bewuste trein stapte was ik namelijk naar het PSV kampioenschapfeest geweest.
Daar stond ik met lauw bier, te hossen en te springen op het Raadhuisplein.
Toen ik sigaretten ging trekken liep ik letterlijk tegen Michel op. Michel is
het type: rustige accountant die weer eens los ging op een feest. Ik raakte met
hem aan de praat omdat ik naarstig op zoek ging naar vuur, en hij dat wel ‘ffkes
zou regelen’. Zodoende dus. Hierna stelde Michel voor om ergens te gaan eten.
Nu ben ik de beroerdste niet, en ik was redelijk uitgehongerd na de talrijke
biertjes van die middag. Hoewel ik op dat moment vooral zin had in een broodje
shoarma of iets anders met veel vlees, gingen we naar een waar Mexicaans restaurant.
Al snel bleek waarom: Michel was een overtuigd vegetariër (en bij de Mexicaan
heb je altijd wel een vega bonenschotel). Dus in plaats van een lekker stuk
vlees zat ik daar aan mijn vega burrito (Peggy de veggy). Nou ja, boeiend, ik
bedoel, ook prima te eten en een goed gesprek kan ook bij een vega maaltijd.
Uiteindelijk nummers uitgewisseld en een weekje gesmst. (ja, smsen, de laatste
keer dat PSV kampioen werd bestond whatsapp nog niet :S).
Hij nodigde mij uit voor een date het weekend daarop, jawel: een boswandeling.
Hij nodigde mij uit voor een date het weekend daarop, jawel: een boswandeling.
Zodoende zat ik die zondagochtend in de trein. Met een
wandelverantwoorde dating outfit. Dat komt vooral neer op platte schoenen. Zo
stond het ook in mijn date uitnodiging: doe je wandelschoenen aan. (ik heb geen
wandelschoenen dus ik vond platte assics een goede vervanger).
Zodra ik in de trein stapte had ik oogcontact met de ‘knappe man verderop in de coupé’. Ik weet nog dat ik dacht: sjeeeezuss die man heeft een goede kop. Maar, ik dacht, beetje lachen en verder bedenken hoe ik me tijdens die wandeldate ga gedragen. Op een gegeven moment moest ik overstappen.. drie keer raden wie ook: juist Knappe Kop.
Op het perron bleef Knappe Kop een beetje bij mij in de buurt hangen. Ik was natuurlijk behoorlijk gecharmeerd maar ik dacht ook: o nee, even blijven gedragen en niet zo staren. Gelukkig was daar mijn nieuwe trein. Haastig stapte ik in. Ik checkte nogmaals mijn lippenstift, en sprayde nog maar een extra lading van mijn lievelingsparfum op.
De trein rijdt weg, de deuren van de coupé gaan open, en ja hoor Knappe Kop stapt binnen en komt tegenover mij zitten. Ik probeer nog wanhopig naar buiten te staren, maar dat hou ik niet langer dan 30 seconden vol. (Naar knappe mensen moet je kijken, zeker naar knappe mannen). ‘Hee’, zegt Knappe Kop, als reactie zeg ik maar: ‘Hoi’. ‘Bij jou wil ik wel ff zitten, anders moet ik zoveel staren’. KRRRRRTTT. Dit is het schoolvoorbeeld van: het ijs is gebroken.
‘Wat ga je doen?’ is de volgende vraag. Ik: Ik heb een wandel date met Michel. Knappe Kop: ‘zozo, een wandel date… die Michel boft.’ ‘En jij?’ weet ik nog uit te stamelen. ‘Ik kom van mijn ex vriendin en ga nu naar huis.’
Whaaaa. Hij is dus single. (dat is het eerste wat ik denk). De trein boemelt vrolijk verder. Uiteindelijk krijg ik een half levensverhaal te horen. Knappe Kop heet Björn, is eigenlijk slager van beroep, maar nu ff niet. En hij woont in Eindhoven. Ik vertel ook mijn verhaal en voor ik het weet zijn we in Eindhoven. Ik moet hier overstappen. Dat vertel ik ook.
‘Ah, je hebt nog een half uurtje, kom we gaan wat drinken op een terras’. Hoewel ik me nu eigenlijk zorgen moet maken over wat ik ga zeggen tegen Michel, of tenminste nog even een laatste check, dubbel check moet uitvoeren over mijn haar en make-up vind ik het een veel beter plan om nog wat te gaan drinken. Daar zit ik dan, aan mijn koffie, in de groene ogen te staren van Björn terwijl ik op weg ben naar Michel.
Het gesprek is leuk en vlot, maar op een gegeven moment moet ik echt weg. Ik wissel nummers uit met Björn, hij wenst me veel plezier ‘hoewel dat toch wel echt een opgave is op een wandel date’ en we nemen afscheid.
Goed, ik raap me zelf bij elkaar en sprint naar de volgende trein. Wandelen it is.
Michel staat me keurig op de wachten op het station. Hij kijkt mij keurend aan: ‘zijn dat je wandelschoenen?’. Ik leg uit dat ik normaal op hakken loop en dat dit voor mij voldoet aan de definitie van wandelschoenen, namelijk: plat, zonder hakken. Daar is hij het zichtbaar niet mee eens. Een blik op zijn schoenen vertelt me waarom. Onder zijn sportieve spijkerbroek met dito blouse prijken namelijk twee gigantische units van bergschoenen. Formaatje: ik beklim met gemak de Mount Everest, en geen sneeuwtop is me te veel want dit zijn schoenen die waterafstotend, schimmelabsorberend en blaarverwerend zijn. Maar in discussie gaan op de eerste vijf minuten van je date is nou niet bepaalt een formule van succes. Hij zwijgt wijselijk.
De paden op de, de lanen in, daar gaan we. We lopen trouwens naar een bos met heide. Met van die voorgeprepareerde paden en af toe een plukje heide. Ik vraag me af waarom Michel in hemelsnaam zijn wandelunits heeft aangetrokken als dit hetgeen is wat we gaan doen.. Braaf wandelen op kant en klare paden. Ik ben nog niet klaar met dit bedenken of Michel wijkt ineens af van het brave pad. Hij baant zich een weg door de varens en verpieterde dorenstruiken en loopt richting omheining van de heide. Ik sta een beetje stil, want ik vermoed een sanitaire stop (en daar hoef ik niet bij te zijn in deze fase van de eerste date). . . Totdat ik ineens hoor: Peggy, kom je nog? We kunnen hier over het prikkeldraad heen stappen. Shit. Ja hoor. Wordt dit ineens een halve gymles.. Zucht.
Zodra ik in de trein stapte had ik oogcontact met de ‘knappe man verderop in de coupé’. Ik weet nog dat ik dacht: sjeeeezuss die man heeft een goede kop. Maar, ik dacht, beetje lachen en verder bedenken hoe ik me tijdens die wandeldate ga gedragen. Op een gegeven moment moest ik overstappen.. drie keer raden wie ook: juist Knappe Kop.
Op het perron bleef Knappe Kop een beetje bij mij in de buurt hangen. Ik was natuurlijk behoorlijk gecharmeerd maar ik dacht ook: o nee, even blijven gedragen en niet zo staren. Gelukkig was daar mijn nieuwe trein. Haastig stapte ik in. Ik checkte nogmaals mijn lippenstift, en sprayde nog maar een extra lading van mijn lievelingsparfum op.
De trein rijdt weg, de deuren van de coupé gaan open, en ja hoor Knappe Kop stapt binnen en komt tegenover mij zitten. Ik probeer nog wanhopig naar buiten te staren, maar dat hou ik niet langer dan 30 seconden vol. (Naar knappe mensen moet je kijken, zeker naar knappe mannen). ‘Hee’, zegt Knappe Kop, als reactie zeg ik maar: ‘Hoi’. ‘Bij jou wil ik wel ff zitten, anders moet ik zoveel staren’. KRRRRRTTT. Dit is het schoolvoorbeeld van: het ijs is gebroken.
‘Wat ga je doen?’ is de volgende vraag. Ik: Ik heb een wandel date met Michel. Knappe Kop: ‘zozo, een wandel date… die Michel boft.’ ‘En jij?’ weet ik nog uit te stamelen. ‘Ik kom van mijn ex vriendin en ga nu naar huis.’
Whaaaa. Hij is dus single. (dat is het eerste wat ik denk). De trein boemelt vrolijk verder. Uiteindelijk krijg ik een half levensverhaal te horen. Knappe Kop heet Björn, is eigenlijk slager van beroep, maar nu ff niet. En hij woont in Eindhoven. Ik vertel ook mijn verhaal en voor ik het weet zijn we in Eindhoven. Ik moet hier overstappen. Dat vertel ik ook.
‘Ah, je hebt nog een half uurtje, kom we gaan wat drinken op een terras’. Hoewel ik me nu eigenlijk zorgen moet maken over wat ik ga zeggen tegen Michel, of tenminste nog even een laatste check, dubbel check moet uitvoeren over mijn haar en make-up vind ik het een veel beter plan om nog wat te gaan drinken. Daar zit ik dan, aan mijn koffie, in de groene ogen te staren van Björn terwijl ik op weg ben naar Michel.
Het gesprek is leuk en vlot, maar op een gegeven moment moet ik echt weg. Ik wissel nummers uit met Björn, hij wenst me veel plezier ‘hoewel dat toch wel echt een opgave is op een wandel date’ en we nemen afscheid.
Goed, ik raap me zelf bij elkaar en sprint naar de volgende trein. Wandelen it is.
Michel staat me keurig op de wachten op het station. Hij kijkt mij keurend aan: ‘zijn dat je wandelschoenen?’. Ik leg uit dat ik normaal op hakken loop en dat dit voor mij voldoet aan de definitie van wandelschoenen, namelijk: plat, zonder hakken. Daar is hij het zichtbaar niet mee eens. Een blik op zijn schoenen vertelt me waarom. Onder zijn sportieve spijkerbroek met dito blouse prijken namelijk twee gigantische units van bergschoenen. Formaatje: ik beklim met gemak de Mount Everest, en geen sneeuwtop is me te veel want dit zijn schoenen die waterafstotend, schimmelabsorberend en blaarverwerend zijn. Maar in discussie gaan op de eerste vijf minuten van je date is nou niet bepaalt een formule van succes. Hij zwijgt wijselijk.
De paden op de, de lanen in, daar gaan we. We lopen trouwens naar een bos met heide. Met van die voorgeprepareerde paden en af toe een plukje heide. Ik vraag me af waarom Michel in hemelsnaam zijn wandelunits heeft aangetrokken als dit hetgeen is wat we gaan doen.. Braaf wandelen op kant en klare paden. Ik ben nog niet klaar met dit bedenken of Michel wijkt ineens af van het brave pad. Hij baant zich een weg door de varens en verpieterde dorenstruiken en loopt richting omheining van de heide. Ik sta een beetje stil, want ik vermoed een sanitaire stop (en daar hoef ik niet bij te zijn in deze fase van de eerste date). . . Totdat ik ineens hoor: Peggy, kom je nog? We kunnen hier over het prikkeldraad heen stappen. Shit. Ja hoor. Wordt dit ineens een halve gymles.. Zucht.
Ik ben namelijk een gymkneus. Ik kan niks, alleen lopen op
een niet heel hard tempo of rechtdoor fietsen op een vlakke weg. Verder ben ik
alleen maar onhandig, totaal niet lenig en vind ik het ook geen uitdaging om de
grenzen van mijn fysieke capaciteiten te ontdekken. En die grens ligt ook al
ongeveer bij het over een draad heen stappen. Maar ik wil de date niet
verpesten dus ik haast me achter Michel aan en klim braaf over het prikkeldraad heen, ook al probeer ik hem er nog
op te wijzen dat hier toch echt een bord staat met ‘verboden toegang voor
onbevoegden’ wat ik hoe dan ook ben. Maar, zo verzekert Michel mij, ‘het is
veel leuker om een weg zelf te ontdekken in de natuur’.
Aha, nou man met de Mount Everest schoenen, u zult het wel weten. Daar gaan we dus, door wederom varens, graspollen, rietkragen weet ik veel wat. Ik moet gewoon mijn best doen om Michel bij te houden, er enigszins fatsoenlijk uit te blijven zien en oh ja, ik krijg ook net een sms van Björn om te vragen hoe het gaat…
Eindelijk gaan we rusten op een bankje. Pfft. Ik ben zo waar een beetje chagrijnig en vooral moe. Als Michel vervolgens ook nog een hele filosofische uiteenzetting begint over vegetarisme denk ik alleen maar: hoe kom ik hier weg.
Dat straal ik volgens mij niet uit, want Michel kijkt mij diep in de ogen en wordt ineens complimenteus. Ik voel een soort van zoenmoment in de lucht hangen, en daar zit ik echt niet op te wachten, dus ik stel zelf voor om door te lopen. Fjieuw, gered. Daar gaan we weer. Oh jee, een enorm stuk ondergelopen heide, wat jammer nu moeten we terug. In eerste instantie lijkt het voor Michel nog wel een optie om door ‘de lager gedeeltes heen te waden’. Maar ik zeg nogal stellig: waden doe je in de Waddenzee, en niet hier op de heide, we gaan terug!
Dus weer terug. Mijn aandacht wordt weer getrokken door een sms van Björn: ‘Pegg, sms even dat het goed gaat! Ik maak me zorgen.. ps. ik kom je graag redden.’ Oh help, ja, kom me maar halen, goede genade! Maar dat stuur ik niet terug, wel dat het goed met me gaat.
Nu komt een lullig moment, ik ben namelijk stil gaan staan om te sms’en, Michel is terug komen lopen. Hij pakt me vast, legt zijn hand op mijn gezicht, en daarna gaat die hand richting mijn kin. Hij tilt mijn hoofd op en kijkt met een semi- zwoele blik in mijn ogen. (Shitterdeshit, hoe ga ik dit voorkomen?! Ik denk diep na, mijn god, ik kan hem omduwen maar dat is ook nogal lomp, doen of mijn telefoon gaat vind ik ook zo sneu, oh goede smoes kom in me op..) Zijn hoofd komt steeds dichterbij en op het moment dat zijn lippen de mijne raken roep ik ineens: hé hoor je dat? Hij kijkt verschrikt op: Nee wat dan? ‘Luister goed’ kir ik. ‘Ja daar is het weer!’ ‘wat wat wat?’ stamelt hij… Ik hoor het kwikstaartje! Ja, kijk daar vliegt hij!
Nogal verbaasd volgt hij mijn vinger die richting heel klein vogeltje wijst. Op dat moment zet ik een stap achteruit, en probeer een gelukzalige vogelspotter glimlach op te zetten. ‘oh wat een mooi beestje is dat ook, wat hou ik toch van heidevogels’. Hij kijkt mij nadenkend aan, maar volgens mij heb ik het overtuigend weten te brengen want hij knoopt een serieus gesprek aan over de flora en fauna van Noord-Brabant.
Aan het einde van het gesprek zijn we het bos uit. Op dat moment belt Björn mij. Ik neem op met het excuus dat het mijn zusje is. ‘Pegg, is het al klaar? Zorg dat je over een half uur terug bent in Eindhoven op het terras van vanmorgen, ik zal zorgen dat de witte wijn voor je klaar staat, tot zo! Nog voor ik er iets tegenin kan brengen is de verbinding verbroken. Ik weet wat mij te doen staat……
Aha, nou man met de Mount Everest schoenen, u zult het wel weten. Daar gaan we dus, door wederom varens, graspollen, rietkragen weet ik veel wat. Ik moet gewoon mijn best doen om Michel bij te houden, er enigszins fatsoenlijk uit te blijven zien en oh ja, ik krijg ook net een sms van Björn om te vragen hoe het gaat…
Eindelijk gaan we rusten op een bankje. Pfft. Ik ben zo waar een beetje chagrijnig en vooral moe. Als Michel vervolgens ook nog een hele filosofische uiteenzetting begint over vegetarisme denk ik alleen maar: hoe kom ik hier weg.
Dat straal ik volgens mij niet uit, want Michel kijkt mij diep in de ogen en wordt ineens complimenteus. Ik voel een soort van zoenmoment in de lucht hangen, en daar zit ik echt niet op te wachten, dus ik stel zelf voor om door te lopen. Fjieuw, gered. Daar gaan we weer. Oh jee, een enorm stuk ondergelopen heide, wat jammer nu moeten we terug. In eerste instantie lijkt het voor Michel nog wel een optie om door ‘de lager gedeeltes heen te waden’. Maar ik zeg nogal stellig: waden doe je in de Waddenzee, en niet hier op de heide, we gaan terug!
Dus weer terug. Mijn aandacht wordt weer getrokken door een sms van Björn: ‘Pegg, sms even dat het goed gaat! Ik maak me zorgen.. ps. ik kom je graag redden.’ Oh help, ja, kom me maar halen, goede genade! Maar dat stuur ik niet terug, wel dat het goed met me gaat.
Nu komt een lullig moment, ik ben namelijk stil gaan staan om te sms’en, Michel is terug komen lopen. Hij pakt me vast, legt zijn hand op mijn gezicht, en daarna gaat die hand richting mijn kin. Hij tilt mijn hoofd op en kijkt met een semi- zwoele blik in mijn ogen. (Shitterdeshit, hoe ga ik dit voorkomen?! Ik denk diep na, mijn god, ik kan hem omduwen maar dat is ook nogal lomp, doen of mijn telefoon gaat vind ik ook zo sneu, oh goede smoes kom in me op..) Zijn hoofd komt steeds dichterbij en op het moment dat zijn lippen de mijne raken roep ik ineens: hé hoor je dat? Hij kijkt verschrikt op: Nee wat dan? ‘Luister goed’ kir ik. ‘Ja daar is het weer!’ ‘wat wat wat?’ stamelt hij… Ik hoor het kwikstaartje! Ja, kijk daar vliegt hij!
Nogal verbaasd volgt hij mijn vinger die richting heel klein vogeltje wijst. Op dat moment zet ik een stap achteruit, en probeer een gelukzalige vogelspotter glimlach op te zetten. ‘oh wat een mooi beestje is dat ook, wat hou ik toch van heidevogels’. Hij kijkt mij nadenkend aan, maar volgens mij heb ik het overtuigend weten te brengen want hij knoopt een serieus gesprek aan over de flora en fauna van Noord-Brabant.
Aan het einde van het gesprek zijn we het bos uit. Op dat moment belt Björn mij. Ik neem op met het excuus dat het mijn zusje is. ‘Pegg, is het al klaar? Zorg dat je over een half uur terug bent in Eindhoven op het terras van vanmorgen, ik zal zorgen dat de witte wijn voor je klaar staat, tot zo! Nog voor ik er iets tegenin kan brengen is de verbinding verbroken. Ik weet wat mij te doen staat……
Wordt vervolgd….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten