De B van Bjorn part II

Een beetje geschrokken haal ik mijn gsm weer bij mijn oor vandaan. Hmmmm… Over een half uur moet ik dus op een terras zitten. Hoe kom ik in hemelsnaam hier weg, zonder dat ik Michel al te veel beledig.

Michel kijkt mij vragend aan. ‘Problemen met je zus?’ Ik kan natuurlijk gaan zeggen dat mijn zus iets heel ergs heeft, een allergie aanval, epilepsie, koorts, maar dat vind ik wel een hele grove leugen. Ik besluit dat ik het maar min of meer eerlijk ga zeggen (een soort van dan, want ik kan moeilijk gaan zeggen dat mijn zus ineens een broer blijkt te zijn en dat ik met hem wil gaan daten). ‘Nou, euh mijn zus is over een half uurtje in Eindhoven en ze vraagt of ik mee op het terras ga zitten en dat lijkt me eigenlijk best wel leuk (hierbij trek een beetje zo’n hoofd als het blozende icoontje dat je bij de Whatsapp kan versturen)’. 

‘Oh maar pegg natuurlijk, ik ga gewoon gezellig mee’. F*ck. Nu heb ik dus alleen een groter probleem. Ik kan toch niet met Michel aan mijn arm naar Bjorn gaan, want hij heeft nou niet bepaald een vrouwelijk uiterlijk. ‘Dat vind ik eigenlijk best wel ongemakkelijk Michel, ik wil graag even met haar bijpraten en ik stel mannen alleen aan mijn familie voor als het ook echt serieus is’.
De wenkbrauwen van Michel gaan richting zijn haargrens: ‘Dus jij ziet het niet serieus zitten met mij?’ Tsja. Hoe moet ik dit nou weer goed praten?
‘Ik vind het zo serieus als een eerste date kan zijn Michel, maar ik wil je niet nu al aan mijn zus voorstellen’. Een begripvol knikje is wat ik terugkrijg.
Zwijgend lopen we verder richting parkeerplaats. Daar aangekomen kijkt Michel me weer aan: ‘Pegg, ik breng je wel ff, dat lijkt me een goed compromis, misschien kunnen we nog even op een ander terras koffie drinken’. Ik ben altijd fan van het poldermodel, en dit lijkt me een goed idee. In het ergste geval ren ik dadelijk in Eindhoven zijn auto uit en verdwijn in de massa. Dus ik stem in.
De autorit is gelukkig niet te lang, en na een kwartiertje rijden we Eindhoven binnen. Ik  ben  een beetje bekend en  ik weet Michel naar het andere einde van Eindhoven te lozen. We stappen uit in de parkeergarage. Ach een snelle kop koffie moet lukken. . . 

En daar zit ik weer. Op een terras in de zon met dit keer  Michel aan mijn zijde. Ik besluit Bjorn even te smsen dat ik waarschijnlijk tien minuten later ben. Ik praat nog wat over koetjes en kalfjes. Mijn koffiekopje is nog voor de helft gevuld. En dan begint Michel ineens een soort officieel praatje. ‘Pegg, ik heb een heerlijk middag met je gehad, je bent een fantastische meid, en ik wil je heel graag beter leren kennen, ga je volgend weekend mee naar de Ardennen?’. Oh god, een middagje free style wandelen oke, maar ik zie mezelf echt totaal niet hobbelen en bobbelen door de heuvels van de Ardennen. .. ‘Michel, ik heb ook een hele leuke en leerzame middag met je gehad. Maar ik wil het hier wel graag bij laten. Ik merk wel een klik, maar vooral een vriendschappelijke.’
Oh wat haat ik het toch om iemand teleur te stellen, zelfs als het een onschuldige vrijgezelle vogelaar is met een passie voor wandelen. Michel zwijgt. Zucht. Zucht nog een keer en zegt dan: ‘heel jammer, tsja dan laat ik je nu maar, veel plezier bij je zus en wie weet tot ooit’. Hij staat op, legt vijf euro neer en verdwijnt.

Ik ad mijn koffie weg en snel op mijn platte schoenen (ja extra handig) naar het andere terras. Ik kijk om me heen maar zie niemand. Ja, shit, heb ik dat! Lekker voor schut. Ik besluit om in ieder geval maar te gaan zitten, ik denk dat ik op zijn minst een wijntje verdiend heb om dit even weer recht te krijgen in mijn hoofd. 

Ik plof neer. De serveerster komt naar mij toe. ‘Ben jij Peggy?’. ‘Ja’. (wat is dit nou weer? Is die gekke Michel mij achterna gekomen en krijg ik nu nog een toegift ofzo?). ‘Ah mooi, dat dacht ik al. Er is al voor je besteld, momentje hoor ik ga het even halen’. Heuh??? Wat mis ik hier? Wie houdt mij in de gaten? Maar voor ik goed en wel de omgeving heb kunnen observeren (wat überhaupt niet heel goed gaat want ik heb mijn bril niet op en ik vind lenzen altijd een ‘gedoe’) is de serveerster terug met een fles wijn in een koeler, en een portie olijven, oh en heel duidelijk twee glazen. Ik bedenk dat ik maar gewoon ook heel recht voor zijn raap ga zijn. “Mevrouw, mag ik al een glas inschenken denkt u? Ik zie dat er twee glazen staan maar ik heb nu behoorlijk behoefte aan wijn’. De serveerster kijkt me aan en ik krijg een geamuseerde blik terug: ‘Ja hoor Peggy, geen probleem, Bjorn komt eraan maar hij is zelf ook niet heel geduldig’.
Nou, dan schenk ik mezelf maar een royaal glas in. Ik bedenk me dat ik dit wel wat bizar vind, maar dat ik daar dan wel weer van houd. In gedachten proost ik maar op mezelf en deze grappige dag. Dan ineens voel ik een hand in mijn nek. Ik slik geschrokken mijn wijn door (waardoor ik bijna in een niet te stoppen hoestbui schiet) en spring op van mijn stoel. Ik kijk een beetje boos  naar achteren, hier houd ik dan weer niet van. Maar mijn boze blik verdwijnt al snel want achter mij staat Bjorn, in een nette spijkerbroek met een super sexy t-shirt, gladgeschoren en zijn ogen fel op mij gericht. Oh wat is hij aantrekkelijk! Ik probeer heel nonchalant te doen en niet heel rood te worden door mijn paniekerige actie van daarnet. ‘hee schoonheid, wat dacht je? Ik begin alvast?’. ‘Ik had gewoon dorst en ik ben een ongeduldig type dus vandaar’. We gaan zitten en genieten van de wijn.

Ik heb het nog heel even over de date met Michel, maar hee, het lijkt wel mijn vorige leven dat ik die had.

Onze gesprekken gaan langzaam de diepte in. Ik vraag me af of hij echt niet getrouwd is of iets dergelijks want dit is een behoorlijk begeerlijke man. Hoewel ik doorgaans een beetje een wansmaak heb qua mannen, denk ik dat puur objectief gezien iedereen dit wel een knappe man vindt. Oke, hij heeft wel iets ruigs maar goed, dat is niet perse verkeerd. Ergens tussen het derde en het vierde glas in heb ik mijn scrupules verloren en vraag ik het maar gewoon op de man af: Bjorn, ben jij echt single of niet? Hij kijkt mij aan.' Nee Pegg, ik ben echt single. En om maar meteen je tweede vraag te beantwoorden die echt op je gezicht te zien is, daar is ook een reden voor'.
Whaa. Wat kan dat nou weer zijn? Maar in plaats van allerlei vragen op hem af te vuren hou ik maar even mijn mond. En met succes want de reden volgt al snel.
“Ik vertelde je al dat ik op dit moment even geen baan heb. Dat komt omdat ik tot twee maanden geleden cocaine verslaafd was. Ik ben net afgekickt’.

Slik. Ik zit dus nu op het terras met een ex-cocaine verslaafde slager. Een bijzondere combi al zeg ik het zelf. Maar ook weer heel interessant. Ik trek een zo goed mogelijk hulpverlenersgezicht (oftewel: geen emotie, maar vibes uitzenden van: vertel vertel vertel) en besluit het verhaal af te luisteren.
Dat verhaal is heel heel lang. Te lang om te typen. Maar ik ben er wel door geraakt of zo. Ik moet toegeven dat ik tussendoor ook gewoon door drink en mijn drink tempo is niet echt langzaam. Na het hele verhaal is de tweede fles leeg. Ja, de tweede fles!
Wat doe ik nu? Ik kan naar huis gaan, maar eigenlijk vind ik het nog veel te gezellig. ‘Kom, we gaan bij mij wat eten Pegg’. Ik ga mee. Ergens bedenk ik wel dat ik misschien moet zorgen dat iemand weet waar ik ben, maar dat doe ik zo wel.
We lopen naar het station en ik vraag me af hoe we bij zijn huis gaan komen. Euh, ik kan nu iets heel braafs gaan typen van een bus  of een fiets die daar stond maar dat is allemaal niet het geval. We gaan namelijk samen een fiets jatten. Ja waar dat nou weer vandaan kwam, geen idee, maar op dat moment was het heel logisch.
Op de gejatte fiets fietsen we naar zijn huis en gaan we koken. Gezellig. We praten nog verder over zijn verslaving, dat hij het allemaal maar lastig vindt, bang is om verslaafd te worden aan iets anders etc. (oh voor de veiligheid heb ik ondertussen een berichtje gestuurd naar mijn BFF met het adres waar ik dan ben).
Dit gesprek gaat door tot laat in de avond en op een gegeven moment gaan we nog Michael Jackson luisteren en krijg ik een striptease. Oeeeee. Ja very nice. (al moet ik zeggen dat een vermagerd ex verslaafde lichaam niet het toppunt van mooi is :S).
We eindigen ergens in de slaapkamer. Als ik me op het bed laat vallen en me lekker onder de satijnen dekens wurm voel ik ineens iets aan mijn voeten. Iehw. Het beweegt en is pluizig. Geschrokken sla ik de dekens terug. Is het een knuffelbeest op batterijen ofzo? (ik weet niet, misschien was dat zijn maatje tijdens het afkicken?).
Als het stil ligt prik ik er voorzichtig in met mijn vinger. Het springt op, met een grommetje. Ieh. Het is een kat!
‘Oh je hebt Boris gevonden?’. Een grijnzende blote Bjorn kijkt me aan (oh die ogen, die zijn zo fantastisch). ‘Ja, gatsie, hij lag in je bed’. ‘Ja hij slaapt altijd bij mij, trek het je niet aan’.
Ik vind beesten in een slaapkamer echt goor. Ik kaart dat aan maar helaas tevergeefs. Uiteindelijk val ik in slaap met Boris aan mijn voeteneinde.

Het vervolg van deze onstuimige ontmoeting is net zo bizar geëindigd als dat het begon. Ik heb nog een week met B gesmst. Toen kreeg ik ineens de mededeling dat hij weer opgenomen zou worden, dit keer met een alcohol verslaving. Daar ligt voor mij toch wel de grens. …

Nooit-vergeten-altijd-onthouden-tips:

- een date in een date is zeker de moeite waard!
- flora en fauna zijn een prima smoes om een zoen te vermijden.
- daten met een (ex)verslaafde is bijzonder boeiend.
- een kat in bed is geen aanrader!
- een striptease op michael jackson (dat liedje van mama se mama sa) is hilarisch.

Tot zover de B. Ik vertel je de volgende keer graag meer over de C van Charlie.

Liefs, Peggy.