De E van Edsillio

Je hebt er even op moeten wachten maar het is nu toch echt tijd voor het verhaal van E. Ik weet dat er veel dingen zijn gebeurd waarvan je denkt: hoezo is het zo gelopen? Mijn verhaal van E is een avontuur waar ik wat onbevangen in ben gestapt maar waar ik zo nu en dan nog steeds over nadenk.  Maar ik begin weer bij het begin…

Edsillio (spreek uit: Edsieliooo, met een zangerige ‘ooo’ klank).
Uiterlijk: nette donkere heer, licht grijs op de slapen, verder lastig een leeftijd aan vast te hangen (ik vind de leeftijd schatten van negroïde personen altijd zooo lastig, ik zit er makkelijk twintig jaar naast! In de zin van: te jong.) Ongeveer 1.75m, gouden zegelring.
Beroep: onbekend (maar iets waarmee je goed, heel goed, verdient).
Sterrenbeeld: weegschaal.
Locatie: een door de airco gekoelde supermarkt, AGF afdeling, nog concreter: voor de bananen.

Het is een zeer warme dag, een beetje zoals vandaag (vrijdag 2 augustus), waarbij het eigenlijk te heet is om wat dan ook te doen. Van uitademen krijg je al net zoveel zweet als wanneer je normaal 5km gaat joggen (of: les 30 van Evy ‘Start to Run’ probeert vol te maken), en ik ga met Stelsie boodschappen doen. Ik heb die dag een jurkje aan, een simpele zwarte met lekker wat panterprint, en ik heb mijn haar als een palmboom op mijn hoofd opgebonden (heerlijk, ik wil lucht in mijn nek, in plaats van het idee hebben dat mijn haar als een tapijtje met me mee golft). Ik weet nog dat we net de groente hebben gepasseerd en dat ik een verhaal vertel over het genot van bleekselderij, als een wat oudere heer ons passeert. Middenin mijn verhaal hoor ik ineens: ‘hmm wat lekker’. Hoewel ik in eerste instantie denk dat ik een mede liefhebber heb gevonden van bleekselderij (en die zijn er nog niet zo veel), zie ik dat de ogen van de man over mijn pantertje heen gaan, ‘hmm wat mooi’ herhaalt hij.  Ik wil eigenlijk iets bij de hands zeggen, maar het is zo gek, ik sta daar stil voor de bananen, en krijg complimenten van een wildvreemde man maar weet geen woord uit te brengen. ‘Jij bent perfect zeg, lekker vol en rond, oe jij bent zo lekker’. Euh… dit gaat dus over mijn uiterlijk, niet dat hij nu iets zegt over meloenen ofzo, nee het gaat schijnbaar over mijn lichaam. 

Stelsie moet ondertussen zo hard lachen dat ze besloten heeft om de bananen waar we voor staan ter plekke te controleren op fruitvliegjes of het Max Havelaar keurmerk  want ze verdwijnt er echt in!
Ik voel me een beetje als een hert dat dan ineens gevangen wordt door de koplampen van een auto (denk ik dan, ik ben natuurlijk geen hert en ik heb zoiets nog nooit meegemaakt, maar ik denk dat een hertje zich zo voelt) en ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen.

Ik stamel verbaasd: nou bedankt denk ik. De man is er een van het aanpakkende soort: dushi, ik ga je vanmiddag ophalen, wij gaan een leuke dag tegemoet. Om 13u sta je klaar en dan gaan we leuke dingen doen.  Nog voor ik kan bedenken dat het nogal een raar verzoek is, heb ik een afspraakje gemaakt met de man, die Edsillio schijnt te heten. Ik kan er nu nog  niet echt bij hoe ik zo overvallen kon zijn, maar goed (ik was heel jong, laten we het daar ophouden ;) ). De man loopt door en samen met Stelsie moet ik heel hard lachen om dit voorval.
We hebben het er nog even over, maar Stelsie zegt: ‘ach wat kan je gebeuren? Zie het als een mooi avontuur en doe een drankje met deze aanbidder van ‘vol en rond’, en ga daarna lekker weer naar huis.’

 En zo krijg ik het voor mekaar om op een tropische zomerdag een date te hebben. Ik dof me toch maar een beetje op (al smelt de oogschaduw van je oogleden) dus ik trek een nette paarse jurk aan. Om 13u wordt ik bij Stelsie thuis opgehaald, met een oude pick-up achtige truck. Stelsie vindt het allemaal zo dolkomisch dat ze letterlijk met het fototoestel achter mij aangaat: leuk dit, lekker alles vast leggen Peggy! Wie weet nuttig voor het nageslacht! (op die foto kijk ik heel boos in de  lens).

Daar zit ik dan, in een pick-up, met een oudere man. We kletsen wat, en ik vraag waar we naar toe gaan. ‘Dushi, we gaan alles doen en meemaken wat jij verdient! Jij bent een vrouw voor champagne kom, vertrouw me.’ En daar ga ik dan, onderweg naar een wijnproeverij met champagne,  want ja dat was er allebei, compleet met een privé ober/sommelier.
Hoewel het natuurlijk een zeer leuk idee is, drink ik nou ook weer niet te veel. Ten eerste is er niets zo erg als een kater hebben bij meer dan dertig graden Celsius, ten tweede lijkt dronken worden om 15uur smiddags  nou niet echt wat voor een warme dag in Augustus (met carnaval kan het wel, maar dat is dan ook de enige uitzondering).  Het is maar goed ook want dit blijkt nog maar het begin te zijn.

Na het wijnproeven verdwijnen we met de truck richting winkelcentrum. Maar niet dat het zomaar een doorsnee winkelcentrum is, nee het is ‘een grote merken winkelcentrum’, zo een waar ik normaal niet kom. ‘Kom dushi, we gaan voor jou winkelen, mooie vrouwen verdienen mooie spulletjes’.  ‘Ach Edsillio, dat hoeft niet, ik heb alles al’ weet ik nog uit te brengen. ' Laat je nou lekker verwennen, kom met me mee'. En op de een of andere manier lijkt het wel of die man geen tegenspreek duldt. Ik sta daar in de juwelier en krijg van alles voor gehouden. Het goedkoopste wat ik daar om had was 2000 Euro! Whaa. Maar ik hou voet bij stuk: ik hoef niks.
Edsillio denkt echter dat het niet mijn smaak is, dus na de juwelier ga ik met hem mee naar de Breitling shop, waar ik een horloge van 20000 ballen om krijg.. nee dat kan niet, ik bewonder het horloge (duh) maar ik hou de boot ook af. Op een gegeven moment bedenk ik me gewoon dat ik niets mag kopen. Mijn mantra luidt dan ook: ik mag niks kopen – ik mag niks aannemen – ik mag niks kopen – ik mag niks aannemen. Met dit mantra wordt ik ook nog mee getornd naar de Louis Vuitton winkel. Tassen, heel veel tassen, oh heerlijk! Ik kijk mijn ogen echt uit, ik voel aan het leer en bedenk me hoe graag ik zo’n mooie tas wil. Maar,  ik laat me niet overhalen. Ik haal dan ook opgelucht adem als we de winkel weer uitgaan, maar nu komt de ultieme beproeving: de Swarovski winkel.
Ik ben namelijk een beetje en ekster als het op sieraden aankomt.. Ik hou ontzettend van glimmend en blinkend. Tsja, dan snap je dat Swarovski ultiem is. Ik krijg het mooiste collier ever om, maar mijn mantra herhaalt zich en herhaalt zich. Elke vrouw wordt blij van diamanten maar: TANSATAFL (there aint no such a thing as a free lunch), dus ik vermoed dat ik er uiteindelijk wel wat voor terug moet doen.

Na het shoppen neemt E me nog even mee voor een kop koffie. En er volgt een interessant gesprek.
 E: Peggy, ik maak jou blij jij maakt mij blij. P: euh ja, maar wat versta je daaronder? E: ik vind het fijn om bij jou te zijn, jij bent heerlijk, ik laat je in de tiende hemel leven. P: ja maar ik ga niet met je naar bed. dat is toch te gek je bent volgens mij ouder dan mijn vader, wie weet heb je een dochter van mijn leeftijd! E: Dushi waarom die drukte, je zult zien met mij leven is echt fijn. ik weet het je bent jong, maar je kan alleen maar leren. wat maakt het nou uit, het blijft ons geheim. P: nou ik heb wel iets te verliezen: trots en eer. E: Dushi geef me je prijs. ik heb er alles voor over. Jij bent wie ik wil en wat ik wil. Ik ga ervoor. zeg het me. P: dat heeft nog nooit iemand aan mij gevraagd, dat weet ik ook gewoon niet. nou dit is raar. E: alles heeft zijn prijs, ook jij. Denk er goed over na. ik maak je gelukkig. bovendien ben je niet ongeschonden. P: ongeschonden? E: maagd. P: Nee, nou en? E: wat maakt het dan uit? P: ja maar dat wil nou ook weer niet zeggen dat dan maar alles kan en mag. dat is ook heel bizar. E: luister, je mag alles hebben wat je net hebt gepast. en meer. denk er nou over na. P: breng me maar naar huis, nu!

Ik ben namelijk zo van slag van het aanbod dat ik naar Stelsie wil en met haar wil praten. Gelukkig snapt Edsillio het (of hij doet of ie het begrijpt), en brengt hij me keurig bij Stelsie terug. Daar vertel ik haar het hele verhaal, onder het genot van een fles wijn en bedenken we dat ik toch echt niet te koop ben.
Edsillio zet nog een charme offensief in, dus er wordt bij Stelsie een bos bloemen, een taart en een beertje (zo eentje met een truitje aan waarop staat: i love you hahahahaha) bezorgd, maar ik ben nergens op ingegaan. Pfft. Dat er ook loverboys bestaan van zestig jaar en ouder is natuurlijk wel best komisch!

Nooit-vergeten-altijd-onthouden-tips:
- TANSATAFL.
- een mantra werkt!
- een fles wijn ook ;).

Volgende keer de F!

Liefs, Peggy.